O nowym ateiźmie i nowej ewangelizacji

synowie tego świata roztropniejsi są w stosunkach z ludźmi podobnymi sobie niż synowie światłości” Łk 16,8.

 1.Wezwanie do nowej ewangelizacji

            28 czerwca 2003 r. w wigilię uroczystości apostołów Piotra i Pawła, Jan Paweł II podpisał posynodalną  adhortację Ecclesia in Europa, o Jezusie Chrystusie, który żyje w Kościele jako źródło nadziei dla Europy. W dokumencie tym, dokonał pewnej diagnozy duchowego stanu Europejczyków.

Z jednej strony Jan Paweł II wskazał na znaki nadziei, do których należą, np. tworzenie wspólnoty ludów, męczennicy i świadkowie wiary, świętość wielu ludzi autentycznie żyjących ewangelią, nowe ruchy w Kościele, itp. Napisał też o sytuacji wielkiego zagubienia i dezorientacji w świecie wartości, o doświadczeniu utraty pamięci oraz dziedzictwa chrześcijańskiego, któremu towarzyszy praktyczny agnostycyzm i obojętność religijna.[1] Współczesna kultura w dużej mierze wydaje się być ateistyczna, obojętna wobec religii, lub wręcz jej wroga. Obserwuje się duży subiektywizm w podejściu zarówno do wiary, jak i moralności, co łączy się z relatywizmem moralnym, konsumpcjonizmem i hedonizmem. Odchodzeniu od wiary chrześcijańskiej towarzyszy odrodzenie neopogaństwa w postaci New Age, przejawiającej się m.in. w zainteresowaniu astrologią, wróżbiarstwem, parapsychologią, bioenergoterapią, spirytyzmem, amuletami,  oraz innymi przejawami okultyzmu. Dzieje się tak dlatego, iż natura nie znosi próżni i tam, gdzie zanika autentyczna, żywa wiara katolicka, pojawia się i szerzy zabobon.